Mijn verslaving en de eerste 4 jaar.
Jarenlang leefde ik in actieve verslaving van wiet naar alcohol en van spierballen naar aandacht maar ook harddrugs als xtc, speed, ghb kwamen met regelmaat voorbij, om vervolgens te eindigen met cocaïne, crack en soms heroïne. Het middel was slechts 20% van het probleem, 80% bestond uit diepgeworteld gedrag en het onderdrukken van emoties sinds mijn kindertijd. Mijn verslaving verwoestte alles: relaties, werk, familiebanden en vooral de band met mezelf. Meerdere behandelingen hielpen tijdelijk, maar stabiel herstel kwam niet tot stand. Pas toen ik écht niets meer over had om te redden of om de schuld te geven, kon ik gaan bouwen aan mijn herstel.
Mijn cleandatum 15-06-2020.
Na mijn laatste opname begon het echte werk. Clean worden was één ding, maar omgaan met emoties, rechtszaken en destructief gedrag was iets anders. Ik sloeg door in sport, voeding, beeldschermen en oppervlakkige relaties. Het was verslavingsgedrag in een ander jasje. Gelukkig had ik mensen vanuit het fellowship om me te spiegelen en te begeleiden. Langzaam leerde ik balans te vinden en verantwoordelijkheid te nemen.
Emotionele groei kwam centraal te staan in mijn tweede jaar van herstel. Ik ging weer werken (kleine stapjes), las zelfhulpboeken, deelde mijn gevoelens en vond rust in meditatie. De band met mijn dochter werd steeds hechter en co-ouderschap werd mogelijk. Voor het eerst voelde ik geluk dat me liet huilen, het was de blijdschap in de ogen van mijn dochter het moment dat ze me zag, en rennend naar me toe kwam.
Vanuit de meetings (zelfhulpgroepen) begon ik ook anderen te helpen in hun herstel, wat mijn eigen proces versterkte. Dit werd ook de basis van de wens dit professioneel door te gaan zetten.
Ik dook dieper in persoonlijk werk en trauma’s in mijn derde jaar. Professionele hulp via EMDR, exposure en schematherapie hielpen me omgaan met angst en oude patronen. Ik besloot de bouw definitief achter me te laten en me te richten op verslavingszorg. Een omscholing volgde en ik schreef een ondernemersplan voor mijn eigen zaak. Verbindingen met anderen werden dieper, echter en wederkeriger.
Op 23 juni 2023 startte ik mijn eigen bedrijf: Weg van Verslaving. We begeleiden cliënten, naasten en verzorgen voorlichting op scholen. Herstel bleef dagelijks werk. Ik leerde grenzen stellen en bewaken, hoe pijnlijk ook. Ik nam afscheid van mensen die niet helpend waren voor mijn herstel, iets wat ik erg lastig vond.
Met mijn dochter en moeder ging ik op vakantie. Dat was en ode aan de steun van mijn moeder in de zwaarste jaren van mijn leven. Dankbaarheid, zelfzorg en verbinding groeiden verder.
Een nieuw jaar in herstel: 5 jaar clean.
Dit vijfde jaar is zonder twijfel het meest uitdagende tot nu toe geweest. Maar ook het meest leerzame. Waarom? Omdat ik verder ben gaan kijken dan het “clean zijn”. Ik ben verder naar binnen gegaan.
Ik mocht vader worden van een zoontje, ik ben gestart met een studie om mijn onderneming verder te professionaliseren en ik ben ACT-therapie (Acceptance & Commitment Therapy) gaan volgen om dieper te werken aan mijn eigen herstel. Niet vanuit een idee van “kapot zijn”, maar vanuit zelfzorg. Vanuit liefde voor mezelf heb ik geleerd om voor mezelf te kiezen, niet vanuit egoïsme, maar vanuit verantwoordelijkheid. Soms betekende dat een stap terug doen om later een grotere stap vooruit te kunnen maken.
In dit jaar heb ik wederom het zelfonderzoek voortgezet. Ik las boeken van Gabor Maté, die me hielpen om verslaving als ziekte nog beter te kunnen begrijpen, maar ook hoe gedrag (veelal aangeleerd uit noodzaak) invloed heeft op de ontwikkelingen die je als mens doormaakt.
Het boek Uit liefde voor jezelf liet me zien dat zelfacceptatie geen eindpunt is, maar het begin van een uitdagend maar enorm waardevol proces. Wanneer is iets vermijding en wanneer valt het onder acceptatie en zelfzorg, dit zijn vraagstukken die veel aan bod kwamen.
In mijn reizen naar Thailand, Cambodja, Kreta en Bulgarije leerde ik opnieuw naar mezelf te kijken, naar mijn angsten, grenzen en gevoelens. De vliegvakantie met mijn dochter was een prachtig maar ook spannend avontuur. De angst haar uit het oog te verliezen kwam gepaard met een gezonde doses aan verantwoordelijkheidsgevoel maar ook vertrouwen, het hebben van vertrouwen in mezelf en mijn opvoeding, maar ook het vertrouwen in mijn dochter en haar eigen kunnen. Een enorm waardevolle vakantie met veel verbinding, liefde en avontuur.
Verbinding: in mijn beleving de tegenhanger van verslaving.
Wat ik dit jaar meer dan ooit heb gevoeld, is dat verslaving vaak draait om het ontbreken van verbinding. Verbinding met jezelf, met je gevoel en met de mensen om je heen. Daarom is herstel voor mij geen individueel traject, maar een gedeeld proces. In verbinding met mijn kinderen. Met mijn fellows. Met collega’s en familie. Met mijn omgeving.
Maar ook liefdesrelaties brachten dit jaar nieuwe vragen met zich mee: hoe zit het met geven en nemen? Wanneer geef ik teveel of verwacht ik te veel? Dit dwong me mijn waarden en overtuigingen opnieuw te onderzoeken. Geen makkelijke opgave, maar wel één die me als mens laat groeien.
Ook binnen Weg van Verslaving blijf ik bouwen. Netwerken worden aangeboord, zichtbaarheid en vindbaarheid worden vergroot. Niet om te presteren, maar om te dienen, om er te zijn voor degene die het niet meer weten, die graag een leven willen, maar geen idee meer hebben hoe. Want als er iets is dat ik in deze vijf jaar heb geleerd, dan is het dat mijn verhaal ertoe doet, juist omdat het echt is.
Zelfzorg is geen egoïsme.
Vroeger dacht ik dat voor mezelf kiezen egoïstisch was. Inmiddels weet ik: voor mezelf kiezen ís herstel. Zelfzorg is geen luxe, maar noodzaak. Het betekent ook: grenzen stellen, keuzes maken en vertragen als dat nodig is. Dit jaar stond in het teken van een stap terug durven doen, grenzen aangeven en zelfonderzoek, om vervolgens een grotere stap vooruit te kunnen zetten. Het was het meest leerzame jaar dusver.
Tot slot.
Vijf jaar clean zijn is niet het einde van een reis, maar het begin van een steeds dieper wordende verbinding met mezelf en het leven. Herstellen van verslaving is niet alleen stoppen met gebruiken. Het is leren voelen. Leren kiezen. Leren leven.
En het is vooral: leren, blijven leren.
Mijn wens? Dat dit verhaal hoop geeft. Dat het bijdraagt aan het doorbreken van stigma. Dat het iemand, ergens, raakt.
Want als ik het kan, kun jij het ook. Eén dag tegelijk.
