Wij zijn trots op hem en dankbaar dat hij zijn verhaal wil delen!
“Mijn naam is Thomas en ik ben verslaafd. Gelukkig inmiddels wel afgekickt. Op 21-jarige leeftijd was ik werkzaam in de nachthoreca van Groningen en was destijds zwaar, zowel fysiek, mentaal als emotioneel, afhankelijk van alcohol. Elke dag stond ik op met de intentie: vandaag houd ik mijn gebruik wél in de hand. Dit heeft mij 1001 voorbeelden gegeven dat ik dat absoluut niet kan.
Buiten mijn werk als bartender volgde ik een mbo-opleiding waar ik nog nooit nuchter naartoe ben geweest.
Als ik er nu op terugkijk, zat er eigenlijk altijd alcohol in mijn bloed. Ik vond het niets meer dan normaal dat een student, die ook nog eens bartender is, zoveel dronk. Het hoort er toch bij? Alleen had ik niet door dat mijn prestaties op school zwaar werden beïnvloed door mijn alcoholgebruik, wat erin resulteerde dat ik vaak niet eens op school was en zeker niet de eerste uren. Tevens gaf ik de opleiding de schuld: misschien is verzorging toch niks voor mij, ik ben ook geen ochtendmens, ik heb al te lang fulltime gewerkt, misschien ben ik het studeren af. Kortom, slappe excuses zodat ik niet naar mijn gebruik hoefde te kijken, want dat was heilig.
Voorafgaand aan de opleiding werkte ik fulltime in het nachtleven. Mijn ritme was 16:00 uur opstaan en een
uur later een fles wijn tegen de trillingen. Na nog wat glazen gingen de steken in mijn lever weg en kon ik weer “normaal” functioneren. Als ik na werk tot vroeg in de ochtend nog zelf op stap ging, was het mij nooit genoeg. Ik kon pas stoppen als ik met mijn kop op de bar in slaap viel of minimaal niet recht meer kon lopen. Dit is een schets van hoe mijn laatste maanden in actief gebruik eruitzagen. Voordat ik in Groningen ging wonen, had ik de drank allang ontdekt. Ik was altijd op zoek naar gelegenheden om te kunnen drinken en ging daarin altijd te ver.
Echter had ik nooit het besef dat dit aan de hand was. Er was altijd wel een excuus dat mijn drankgebruik rechtvaardigde. Inmiddels had ik door mijn gedrag ook de mensen aangetrokken waarbij dit kon. Iedereen die wat van mijn drankgebruik zei, stootte ik af en ik trok me naar degenen toe die applaus gaven als ik weer een fles op had.
Ik dacht dat het allemaal wel mee zou vallen en dat niemand het door zou hebben. Gelukkig had mijn familie hun ogen niet in hun broekzak. Nadat ik een telefoontje had gepleegd dat mijn opleiding niet meer zo goed ging, kwam na wat doorvragen het hoge woord er wel uit: ik heb mijn drankgebruik niet meer in de hand. Vanaf dat moment heb ik een drastische ommekeer gemaakt. Mijn studio, werk en studie in Groningen opgezegd en ben ik weer bij mijn ouders gaan wonen. Ik ben op 19 december een kliniek ingegaan en bij thuiskomst ben ik van start gegaan bij ‘Weg van Verslaving’.
In de kliniek heb ik veel geleerd over verslaving en mijn eigen gedrag, maar dat was binnen de veilige poorten. Eenmaal uit de kliniek moest ik het zelf allemaal weer gaan doen. Met in het begin twee begeleidingsmomenten per week heb ik mijn leven weer op de rit weten te krijgen. Er werd aandacht besteed aan de dynamiek die in de thuissituatie heerste, het leren kennen van mijn gevoel en hoe daar dan mee om te gaan.
In de eerste periode van mijn herstel voelde ik mij zeer verloren en had ik heel veel moeite om de drank
achter mij te laten. Ik dronk niet meer, maar de obsessie was nog prominent aanwezig. Elk eerste uur van een begeleidingsmoment had ik nodig om te klagen over hoe veel zwaarder het leven zonder drank is en om welke redenen het veel beter is. Ik werd dan vriendelijk gewezen op mijn eerder vertelde woorden van de donkere kant van verslaving. Er werd mij moed ingepraat om door te zetten en ik kreeg opdrachten die ik misschien helemaal niet leuk vond, maar dit alles heeft wel aanzienlijk mijn leven verbeterd.
Ik ben veel naar meetings gegaan en heb daar veel nieuwe vrienden gemaakt. Voor mij is naar een meeting gaan niet meer een moetje om clean te blijven, maar ook een plek om verbinding te zoeken met mijn fellows. Ook buiten de meeting worden er veel dingen georganiseerd, zoals een avondje stappen of een bbq. In het begin
van mijn herstel dacht ik dat ik nooit meer op stap zou kunnen gaan, maar ik ben er nu achter dat met de juiste mensen eigenlijk alles mogelijk is.
Dit sociale aspect in mijn leven, in combinatie met dat ik nu nieuwe kansen heb om mijn leven op te bouwen, biedt hoop voor de toekomst. In oktober begin ik een hbo-opleiding ervaringsdeskundige en ik ben inmiddels bezig met het behalen van mijn rijbewijs. Dit zijn dingen die ik in actief gebruik als onmogelijk beschouwde. Verder is de kwaliteit van mijn leven ook op het gebied van mijn gezondheid erg verbeterd. Mijn lever is compleet hersteld en ik heb weer energie om de dagen door te komen.
Dankzij ‘Weg van Verslaving’ heb ik snel kennis weten te maken met alle aspecten van herstel en mag ik deze vandaag de dag met minder weerstand en meer plezier benutten.
Dankzij ‘Weg van Verslaving’ zijn er ook dingen in de thuissituatie veranderd. Mijn ouders hadden altijd het beste met mij voor gehad en ik heb thuis ook niks te klagen gehad. Echter was er veel onuitgesproken onbegrip naar elkaar toe. Door middel van herstelbegeleiding zijn deze giftige angels eruit getrokken en op tafel gegooid. Er is nu meer begrip voor de ziekte verslaving bij mijn ouders en ik kan mij inleven in hun gevoelsleven, om maar een voorbeeld te geven.
Niet alleen mijn ouders, maar ook ik ben meer te weten gekomen over verslaving. Ik heb geleerd dat dit een hersenziekte is, één die chronisch, terminaal en progressief is. Ik dacht hiervoor dat mijn drankgebruik voor gezelligheid stond. Echter weet ik nu dat ik het gebruikte om aan mezelf en mijn gevoelens te ontsnappen.
In mijn jeugd had ik altijd al het gevoel gehad dat ik anders ben dan anderen. Wat dat precies was, daar kon ik nooit de vinger op leggen. Verder werden in mijn omgeving vaak woorden als homo, flikker, gay gebruikt met een negatieve lading. Later kwam ik erachter wat dat echt betekende en dat ik er misschien wel één was. Dit was voor mij een grote shock, maar zette ook dingen op z’n plek. Ik concludeerde hieruit dat ik inderdaad anders was dan anderen, dat kwam door mijn geaardheid en dat dat slecht is. Dus hield ik het maar voor me.
Op 12-jarige leeftijd verliet ik de basisschool naar de middelbare school in Emmen. Ik had me voorgenomen meer te zijn zoals anderen. Ik zat nog in de kast, blijkbaar was deze vol met maskers. Ik gedroeg mij namelijk erg macho en deed mijn best om de klassenclown uit te hangen. Veel grappen over seks (heteroseks) zodat niemand een vermoeden zou hebben dat ik op mannen zou vallen. Dit was een erg vermoeiende tijd geweest; ik was namelijk nooit echt mezelf geweest.
Op mijn 14e kwam ik thuis uit de kast, wat totaal geen probleem was voor mijn familie. Ik was wel nat van het zweet en herinner mij nog precies welke dag het was en hoe iedereen zat of stond.
Verderop had ik de app Grindr ontdekt. Dit had een groot gevolg voor het aspect over hoe ik het leven voor me zag. Ik hoopte namelijk dat ik net zo zou worden als iedereen die ik kende: een huis, een man, twee kinderen en een auto voor de deur, kortom, huisje, boompje, beestje. In de gay scene leek het er anders aan toe te gaan. Mijn eerste chatbericht op Grindr begon met een oppervlakkig “hoe gaat het”, gevolgd door een dickpic.
Uit de kast voelde voor mij als van de schoot van mijn moeder naar de darkroom. Ik heb mij Grindr-dates eigen gemaakt en ben later in een gaybar gaan werken. Het voelde voor mij alsof ik twee opties had: a) huisje, boompje, beestje, vrouw, b) darkrooms, one-night-stands, feesten. Want een echt referentiekader van een goed homohuwelijk had ik niet.
Voordat ik uit de kast kwam, voelde ik mij nooit begrepen en leek de wereld voor mij een onveilige plek om mezelf te zijn. Toen ik eindelijk in aanraking kwam met lotgenoten, leek het alsof ik eindelijk werd geaccepteerd voor mijn geaardheid, maar dat lengte, gewicht, haarkleur, positievoorkeur en ras ineens heel veel uitmaakten.
Momenteel ben ik veel bezig met kennis vergaren over verslaving in verband met de lhbtq+-groep. Er is namelijk geen enkele demografische groep die zo veel te maken heeft met verslaving, zelfmoord en zelfbeschadiging als deze groep.
Ik hoop dat vele mensen die lijden aan de ziekte verslaving hun weg naar herstel vinden. Mij heeft ‘Weg van Verslaving’ daar heel erg bij geholpen.
Bij Weg Van Verslaving kun je terecht voor interventie, voorlichting, begeleiding richting behandeling, herstelbegeleiding, naastenbegeleiding en groepssessies. Onder elke verslaving zitten mensen die hulp nodig hebben, wij bieden die hulp. Herstel van de ziekte verslaving is mogelijk!”
Hulp nodig bij verslavingsproblematiek? Twijfel niet en neem vrijblijvend contact op! Tel. 0612959492. Of kijk op www.wegvanverslaving.nl.
